ای ساربان آهسته را ،کارام جانم میرود

وان دل که با خود داشتم با دل ستانم می رود

من مانده ام مهجور ازو،درمانده و رنجور ازو

گویی که نیشی دور از او در استخوانم می رود

گفتم به نیرنگ وفسون ،پنهان کنم ریش درون

پنهان نمی ماند که خون بر آستانم می رود

محمل بدار ای ساربان ،تندی مکن با کاروان

کز عشق آن سرو روان،گویی روانم می رود

او می رود دامن کشان ،من زهر تنهایی چشان

دیگر مپرس از من نشان،کز دل نشانم میرود

با این همه بیداد او،وان عهد بی بنیاد او

در سینه دارم یاد او،یا بر زبانم می رود

باز آی و بر چشمم نشین ،ای دل ستان نازنین

کاشوب و فریاد از زمین بر آسمانم می رود

در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن

من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می رود

سعدی،فغان از دست ما لایق نبود ای بی وفا

طاقت نمی دارم جفا ،کار از فغانم میرود

                                                              « سعدی»

--------------------

دگـران رونـد و آینــد و تو همچنـان که هستی            

تـو چــو روی بـاز کردی  در  مــاجــرا  ببسـتـی           

کـه  تحیــتی نویسـی و  هـدیـتـی فــرسـتـی           

بـه وصـال مرهمـی نـه چـو به انتظـار خسـتی           

تـو کـه قلب دوسـتان را به مفـارقت شکستی           

تو و زهـد و پارسایی من و عاشقـی و مستی           

که چو قبله ایت باشد به از آن که خود پرستی          

چــه کنـنـد اگــر  زبــونی نـکننـد و  زیـردسـتی           

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: