غـروبـا میون هــفته بر سـر قـبر یه عاشـق

یـه جوون مـیاد مـیزاره گـلای سـرخ شـقایـق

 بی صـدا میشکنه بغضش روی سـنـگ قبـر دلدار

اشک میریزه از دو چـشـمش مثل بارون وقت دیدار

 زیر لب با گـریه مـیگه : مـهـربونم بی وفایـی

 رفتی و نیـسـتی بدونی چـه جـگر سـوزه جـدایی

آخه من تو رو می خواستم اون نجـیـب خوب و پاک

 اون صـدای مهـربون ، نه سـکــوت ســرد خــاک

تویی که نگاه پاکت مـرهـم زخـم دلــــم بـود

دیدنـت حـتی یه لـحــظه راه حـل مشکـلـم بود

 تو که ریـشه کردی بـا من، توی خـاک بی قراری

 تو که گفتی با جـدایی هـیـچ مـیونه ای نداری

 پس چـرا تنهام گذاشـتی توی این فـصل ســیاهی

تو عـزیـزترینی اما یه رفیـق نــیـمه راهــی

داغ رفتنـت عـزیـزم خط کـشـیـد رو بـودن مـن

 رفتی و دیگـه چـه فایده ناله و ضـجـّه و شیـون

تو سـفر کردی به خـورشـید ،رفتی اونور دقایق

منـو جا گذاشتی اینجا با دلی خـســته و عاشـق

نمـیـخـوام بی تو بمـونم ، بی تـو زندگی حرومــه

تو که پیش من نبـاشـی ، هـمـه چـی برام تمـومه

عاشـق خـسـته و تنها سـر گـذاشـت رو خاک نمناک

گفت جگر گـوشـه ی عـشـقو دادمـش دسـت توای خاک

نزاری تنها بمونـه ، هــمـدم چـشـم سـیـاش باش

شونه کن موهاشو آروم ، شـبا قصـه گو بـراش باش

و غـروب با اون غـرورش نتونسـت دووم بـیـــاره

پاکشـیـداز آسـمـون و جاشـو داد به یـک سـتاره

اون جــوون داغ دیـده با دلـی شـکـسـته از غـم

بوسـه زد رو خـاک یار و دور شد آهسـته و کم کم

ولی چند قدم که دور شد دوباره گـریه رو سـر داد

روشــــو بــر گــردونـــد و داد زد

 بـه خـدا نـمــیـری از یاد

کاشکي بودي و مي ديدي که دلم داره ميميره

کاشکي بودي و مي ديدي که بهونت و ميگيره


مي دوني عطر نفس هات چي به روز من آورده؟


مي دوني دوري دستات اشکمو باز درآورده؟


جاي انگشت هاي نازت چي بزارم توي دستم؟


کاشکي بودي و سرت رو باز مي ذاشتي روي شونم


باز مي ذاشتي و مي گفتم تويي اون همه بهونم


به خدا فرض محال که يه دم بي تو بمونم


تو شدي همه وجودم تويي رنگ آسمونم


عمريه در طلب تو سوختم و مثل کويرم

فكرميكني چشات چيه؟دوتا بلاي معمولي

چجوريه مگه صدات؟ي جورصداي معمولي

فكرميكني توچي داري كه امثال من ندارن

فقط ي جور نازو ادا و عشوه هاي معمولي

وقتي ازت حرف مي زنم ديگه نميلرزه تنم

تو هم يكي مثل همه،تو آدماي معمولي

اما نه طفلكي اونا،از خيلي هاشون بدتري

ي عاشق دمدمي و يه بي وفاي معمولي

اون قديما يادم مياد گفته بودم موهات طلاست

نميشه زيرش بزنم ي جور طلاي معمولي

بيا فقط ي بار،فقط ي بار كلاتو قاضي كن

منم مث اونا بودم؟اون عاشقاي معمولي؟

من نميگم آدم بايد عاشق چشم و ابرو شه

درديه كه خوب نميشه به يه دواي معمولي

كاش ولي لايقت باشه اونكه شبات مال اونه

فقط ميخوام دعاكنم ي جور دعاي معمولي

تو كه شبات روزشدن و روزمو رنگ شب زدي

كاش لااقل بچه بودم با اون شباي معمولي

جمله ای ازت شنیدم توی آخرین تماسم

مثل یک غریبه گفتی من تو رو نمی شناسم

با یه لحن بی تفاوت زندگیمو تیره کردی

گفتی ممنون میشم از تو اگه دیگه برنگردی

با شنیدنش شکستم به کسی چیزی نگفتم

با خودم قرار گذاشتم دیگه یاد تو نیفتم

می دونم که از نبودم جامو خالی حس نکردی

من جواب ازت گرفتم با چه لحن تند و سردی

آخه من چطور عزیزم دیگه نشنوم صداتو؟

فکر نکن که بردم از یاد، لحن خوب خنده هاتو

لااقل برامون ای کاش مونده بود یه راه آشتی

حیف از اینکه واسه برگشت راهی رو باقی نذاشتی

آرزوی رفته بر باد من مزاحمت نمیشم

آخرش نشد بمونی واسه ی همیشه پیشم

قصه ی تلخ ترانم بی تو از سکوت و مرگه

قصه ی شروع پاییز قصه ی بارون و برگه

شاید این تقدیر من بود که به روزگار ببازم

قصه ی  سکوت عشقو  توی تنهایی بسازم 

روزگار هم بی ترحم بین ما فاصله انداخت

پر پروازُ بهت داد  واسه ی من قفسی ساخت

رفتی و غرور چشمام بی تو بی صدا شکسته

با غروب تلخ چشمات بغض لحظه هام شکسته

غم سنگین جدایی دلم و دیوونه کرده

غربت ثانیه هام و اسیر زمونه کرده

با نگاه من غریبِ، روزا رو بی تو شمردن

بی نفسهای تو من هم آرزومه جون سپردن

رفتنت درسته چون ، موندن با من اشتباه بود

تو چشم روشن می خواستی ولی چشم من سیاه بود

یادته بهم می گفتی که واسم شعر نمی خونی

بیا این تلافیش ، من که گفتم آخرش تو نمی مونی

به خدا سخته جدایی اونم از یه بی وفایی

ولی خُب حقیقت اینه من بخوام ،نخوام،رهایی

تا همیشه خداحافظ  سخته اما چاره ای نیست

دل تو می خواد جدا شه دل من که کاره ای نیست

اولین روز که نگاهم با نگاهت آشنا شد

نمی دونست از بلندی شیشه ی عمرم رها شد

حالا نزدیکه زمینه یه نفس،شاید یه لحظه

فکر نکن پشیمونم من به خدا دروغه محضه

بهونم،نازم،قشنگم صاحب چشمای نافذ

شیشه ی عمرم زمین خورد تا قیامت خداحافظ

شب مهتابه و چشمام بازم از یاد تو خیسه

 دیگه عادت شده با بغض واسه ی تو می نویسه

 کاش می فهمیدی که قلبم خونه ی آرزوهات بود

 یه نفس تنها نبودی همیشه دلم باهات بود

 آسمون و ماه نقرش با یه عالمه ستاره

 شاهدن که این پریدن دیگه برگشتی نداره

 رفتی بی اونکه بدونی دل من مال خودت بود

 حالا بغضای شبونم به خدا حال خودت بود

 سهم چشمای تو بودن توی دنیا هر چی داشتم

 واسه ی خاطر نازت جونمو گرو گذاشتم

 یه دروغ ساده اما قصه ی ما رو بهم زد

 سرنوشتمونو آخر با جداشدن رقم زد

 تو پشیمون شدی و من حالا صندوقچه ی دردم

 سخته اما باورش کن من دیگه بر نمی گردم

 اما یادت باشه حرفا مثل گوله های برفن

 خیلیا قربونی های بی گناه دو تا حرفن

 تو ترانه های من می درخشی تو همیشه

 اما من هرکاری کردم که ببخشمت نمی شه

 

دل که تنگ باشد دیگر مرد و زن ندارد !

اشک می دود تا گوشه چشمانت

و سُر می خورد روی گونه ها ...

.
.
.

دل که تنگ باشد

تنهایی اتاقت را با خدا هم تقسیم نمی کنی ...

آنگاه که غرور کسی را له میکنی،

آنگاه کاخ آرزوهای کسی را ویران میکنی،

آنگاه که شمع امید کسی را خاموش میکنی،

آنگاه که بنده ای را نادیده می نگاری،

آنگاه که حتی گوشت را می بندی تا صدای خرد شدن غرورش را نشنوی،

آنگاه که خدا را میبینی و بنده ی خدا را نادیده میگیری،

میخواهم بدانم: دستانت را به سوی کدام آسمان دراز میکنی تا برای خوشبختی خودت دعا کنی؟!

(مخاطب خاص)